Jasienie na przełomie dziejów było i jest nadal wsią typowo rolniczą. Na jej terenie nie ma żadnych znaczących bogactw mineralnych oprócz piasku, torfu i niewielkich ilości rudy darniowej. Bogatych rolników (gburów) było stosunkowo mało. Dochody z małych gospodarstw w skutek niskiej jakości gleby były niewielkie. Część ludności szukała zatem dodatkowych źródeł utrzymania, a tym okazało się powoli rozwijające się rzemiosło, znajdujące rynek zbytu na miejscu. Rejestry kościelne wspominają że w owym czasie we wsi był młynarz, karczmarz (słodownik), kowal i owczarz. Na Lipinach mieszkał między innymi krawiec, tkacz i owczarz, a na Przysiółku Wawrzyńcowskim mieszkał również owczarz. Dochody uzyskiwane z rzemiosła musiały być dość znaczne ponieważ w opłatach kościelnych zrównano ich z gburami. Na początku XVIII wieku w Jasieniu powstała karczma i była prawdopodobnie własnością rodziny Perków. W drugiej połowie XIX wieku istnieli oprócz wyżej wymienionych rzemieślników również: kołodziej, bednarz, cieśla i stolarz.
Na początku XX wieku w Jasieniu oprócz istniejącej już karczmy powstały: piekarnia, dwa tartaki, rzeźnia, trzy sklepy, poczta i mleczarnia. W latach międzywojennych istniała stacja benzynowa oraz posterunek żandarmerii wraz z aresztem o dwóch celach. Według relacji naszych pradziadków w areszcie tym żandarm osadzał nietrzeźwych gości karczmy. Po II wojnie światowej istniało tu kółko rolnicze, później przekształcone w Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną. W miejsce istniejącej rzeźni powstała Wytwórnia Wód Gazowanych, rozwiązano natomiast mleczarnię i pocztę. Instytucje te zostały przeniesione do Lasowic Małych. Największy rozwój gospodarczy wsi zauważamy na początku XX wieku wtedy to powstaje bita droga łącząca Stare Olesno z Jasieniem (1906 – 1909r.). Na początku lat trzydziestych wieś zostaje zelektryfikowana (1931r.). W tych latach są prowadzone wielkie prace melioracyjne, które osuszyły tereny wokół obecnego centrum wsi, co umożliwiło budowę drogi bitej (kocie łby) przez centrum wioski (obecnie ulica Zwycięstwa). Fakt ten zmienił całkowicie wygląd wsi ponieważ poprzednio wieś pobudowana była wzdłuż obecnych ulic: Wiejskiej i “starej” Ogrodowej. Do połowy XVIII wieku większość pól uprawnych, łąk i lasów należało do dworu. Dopiero pod koniec XVIII wieku wydzielono część pól na obecnej Koloni i rozdzielono je między uboższych rolników którzy pobudowali tam swoje domostwa. Było to w roku 1798. Następny podział gruntów należących do dworu nastąpił w latach międzywojennych. Wtedy to pas pól graniczących z Kuniowem podzielono na półhektarowe działki, które zostały przekazane okolicznym rolnikom. Ostatni podział gruntów i zabudowań dworskich nastąpił po drugiej wojnie światowej. Wtedy to resztę gruntów i łąk podzielono na około dziesięciohektarowe parcele i przekazano je osadnikom ze wschodu. Budynki również zostały rozdzielone między rodziny osadników, którzy je adoptowali do własnych potrzeb. Lasy zaś zostały upaństwowione.
